Lwów jest położony na pograniczu wschodniego Roztocza (Roztocze Lwowskie) i Wyżyny Podolskiej, nad rzeką Pełtwią. Jest ważnym ośrodkiem przemysłowym, węzłem lotniczym, kolejowym i drogowym. W 2015 roku liczył 729,4 tys. mieszkańców. Obecnie jest siódmym co do liczby ludności miastem Ukrainy.
Wycieczka była wyczerpująca głównie za sprawą przejścia w Medyce, gdzie spędziliśmy kilka godzin próbując się przedostać na Ukrainę, a potem wrócić do Polski (podobno to najszybsza droga). Także z uwagi na fatalny stan dróg na Ukrainie zarekomendowano nam to przejście, ponieważ spod granicy prosto do Lwowa prowadzi dwupasmowa asfaltowa droga (pobocza gruntowe, utwardzane) – to podobno również rzadkość na Ukrainie.
Gdy dotarliśmy do miasta było duże „wow”. To nasza pierwsza wycieczka na wschód, do dużego ośrodka miejskiego. Już przy wjeździe miasto szokuje, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Wydaje się nieznacznie naruszone zębem czasu – zostało również łaskawie potraktowane w czasach II wojny światowej.
Zwiedzanie rozpoczęliśmy od cmentarzy.
Cmentarz Łyczakowski i Orląt Lwowskich
Pierwszy z tych cmentarzy, to jedna z największych muzealnych nekropolii w Europie, drugi – to słynny cmentarz, gdzie pochowano młodych obrońców Lwowa. Cmentarz Orląt Lwowskich jest częścią Łyczakowskiego. Na cmentarzu pochowano wiele znanych postaci, m.in. Grottgera, Szajnochę, Konopnicką.
Teatr miejski / Opera Lwowska
W centrum zwiedzanie rozpoczęliśmy od Teatru Miejskiego. Już z zewnątrz zobaczymy, że jest to bogato zdobiony budynek, ale dopiero w środku można nacieszyć oko przepychem. Hol główny, jak i sala widowiskowa są nieziemsko piękne i zapierają dech w piersiach.
Cerkiew Przemienienia Pańskiego
W miejscu dzisiejszej cerkwi powstał w latach 1703-1731 kościół pw. Trójcy Przenajświętszej. Zbudowany w stylu francuskiego klasycyzmu z barokowym wystrojem wnętrza. W 1748 roku kościół i klasztor spłonęły, a zakonnicy na czas odbudowy przenieśli się do pobliskiego klasztoru franciszkanów. W 1783 roku zakon dotknęła kasata zarządzona przez cesarza Austrii Józefa II. Po zniesieniu zakonu klasztor i kościół trynitarzy służyły jako biblioteka Uniwersytetu Lwowskiego. W listopadzie 1848, po ostrzale Lwowa przez Austriaków zespół potrynitarski spłonął, ale już w latach 1851-1864 budynek został odbudowany i w jego wnętrzu urządzono w nim „Narodnyj Dim”. W 1906 roku w wyniku kolejnej przebudowy w stylu klasycystycznym przez Sylwestra Hawryszkewycza powstała obecna cerkiew.
Katedra ormiańska
Katedra pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny to jeden z najstarszych i najcenniejszych zabytkowych kościołów Lwowa, ufundowana przez Ormian w II połowie XIV wieku, będący niemal od początku ośrodkiem biskupstwa ormiańskiego. Po II wojnie światowej zamieniona na magazyn.
Od 2000 roku przekazana w ręce diecezji Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego, obejmującej Ormian przybyłych na Ukrainę po II wojnie światowej. Wnętrze świątyni pochodzi z XIV wieku.
Bazylika Metropolitalna
Budowę świątyni rozpoczęto około 1370 roku za czasów króla Kazimierza III Wielkiego. Kościół został poświęcony w 1405 roku i początkowo nie miał rangi katedry, stał się nią dopiero w 1412 roku, kiedy Lwów został siedzibą biskupią.
1 kwietnia 1656 roku w tej katedrze, przed cudownym obrazem Matki Boskiej Łaskawej złożył śluby lwowskie król Jan II Kazimierz, a 21 października 1677 chrzest w katedrze otrzymał król Polski Stanisław Leszczyński.
Po drugiej wojnie światowej z katedry zostali usunięci arcybiskupi lwowscy - powrócili tutaj dopiero w 1991 roku. Główne wejście do katedry, znajdujące się dawniej w osi ołtarza głównego, zamurowano w 1772 roku – w proteście przeciwko aneksji miasta przez Austrię.
W rynku zobaczycie piękne kamienice - wszystkie są świetnie zachowane. Wśród nich znajduje się wiele pięknych kamienic - m.in. Królewska (Mały Wawel), Czarna, Pałac Arcybiskupów, Pałac Lubomirskich, XVI-wieczna kamienica Ubaldinich, Dom Szembekowski, Pałac Korytkowskiego, modernistyczna kamienica Baczewskich, kamienica Zipperów z 1923 roku (połączenie modernizmu z polskim renesansem) oraz inne ciekawe zabudowy - m.in. renesansowe kamienice: Wenecka, Szolc-Wolfowiczów, Gieblowska, Heppnerowska oraz rokokowe - Mieszkowskiego, Gutteterowska, Pełczyńska czy Francweningowska.
Zgodnie uważamy, że Lwów ma niespotykany klimat, jakiego w polskich miastach przesiąkniętych komercją, nachalnym rozdawnictwem ulotek i tandetną reklamą na próżno szukać.
Wiele osób, które tam były określają Lwów „najpiękniejszym polskim miastem” – paradoksalnie poza granicami kraju. Z kolei spotkałem się z opiniami ludzi, którzy pamiętają miasto z czasów przedwojennych. Twierdzą oni, że Lwów wiele stracił po przejęciu i wypędzeniu rdzennej ludności stanowiącej jego charakter.
Zabytki
Lwów jako miasto wieloetniczne rozwijał się do wybuchu II wojny światowej we współistnieniu wielu różnych narodowości: oprócz dominujących liczebnie Polaków Lwów zamieszkiwali Żydzi, Ukraińcy, Ormianie, Niemcy, Czesi i Rosjanie.
Dzięki doskonałemu połączeniu architektonicznych i artystycznych tradycji środkowo-wschodniej Europy z wpływami włoskimi i niemieckimi miasto jest niezwykłe. Grupy te choć odmienne to jednak wzajemnie od siebie zależne, zostawiły trwały ślad w architekturze i charakterze Lwowa.
