Historię Krakowa powinien znać każdy uczeń szkoły podstawowej, dlatego też zaoszczędzimy miejsca na tej stronie zainteresowanych odsyłając do roczników historycznych.

Jaki jest Kraków każdy widzi. Maria Czubaszek, w jednej ze swoich ostatnich książek napisała, że miasto „jest takie okropnie stare i brudne”*. O tym całym smogu chyba nie warto w lecie wspominać, bo go tu nie ma. Z kolei jeśli ktoś tu nigdy nie był, to czym prędzej zapraszamy. Niestety, jak to w przypadku miejsc turystycznych bywa miasto jest pod tym względem przeładowane kiczem i tanią tandetą, którą oferują wszystkim bez wyjątku nachalni sprzedawcy lub naganiacze z restauracji i pubów (często typu GoGo). W związku z tym postanowiliśmy pokazać to miasto z nieco innej perspektywy.

Naszą relację podzieliliśmy na dwie części. Odpowiadają one mniej więcej podziałowi odcinków:

1. Miejsca, które są wolne od turystyki, ale nie każdy o nich wie
2. Miejsca, które trzeba zobaczyć, ale należy uzbroić się w cierpliwość

W tym odcinku zabieramy Was na Kazimierz, niegdyś miasto królewskie założone przez Kazimierza Wielkiego, obecnie klimatyczna i spokojna dzielnica Krakowa, którą wielu turystów zdaje się omijać szerokim łukiem. Jest to dla nas zupełnie niezrozumiałe. Kazimierz jest skansenem zabytków będących świadkami historii wielu narodów i kilku kultur, a jakby komuś to nie wystarczyło, jest również miejsce, gdzie można dobrze zjeść za rozsądną cenę. W spokoju.

Zabytki Kazimierza wraz ze ścisłym Starym Miastem i Wawelem zostały zapisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1978 r.

Ciekawostką, którą chcieliśmy pokazać jest dawny hotel Forum (tuż przed zamknięciem był to Sofitel Kraków). To bryła utrzymana w stylu brutalizmu, która rozciąga się na południowym brzegu Wisły. Hotel ten był niegdyś perełką w koronie i uchodził za jeden z najnowocześniejszych hoteli w bloku komunistycznym. Obecnie istnieje tu kawiarnia, z której tarasów można podziwiać wzgórze wawelskie.

Kolejnym etapem naszej podróży jest nabrzeże Wisły pod Wawelem i krótki spacer pod górę, do dziedzińca zamku.

*Czubaszek M., „Nienachalna z urody”, s. 97.