Góry w zimie hipnotyzują. Urocza zimowa sceneria jest niemal magiczna. Biały puch pokrywa stoki, drzewa, ścieżki. Jest wszędzie i jest milutki, o ile temperatura nie spadła poniżej -10 stopni, wówczas można wytrzymać tylko w świetle słońca. Na szczycie cała kosodrzewina i wysokie drzewa (jeśli występują) przykryte są białymi pierzynami – robi to niesamowite wrażenie. Śniegu zwykle jest tyle, że trudno przejść bez zapadnięcia się po kolana. Inna odsłona zimy w górach to skute lodem choinki, które można oglądać już na stokach górskich, a na szczytach panuje ogromna zimnica i trudno wytrzymać dłużej w jednym miejscu, ale zapewniam – widok wówczas również jest piękny.
Karkonosze - najwyższe pasmo górskie Sudetów i zarazem Czech rozciągające się na przestrzeni ok. 40 km (od Przełęczy Szklarskiej na zachodzie do Przełęczy Lubawskiej na wschodzie). Szerokość pasma waha się od 8 do 20 km. Karkonosze zajmują powierzchnię ok. 650 km², z czego do Polski należy 185 km² czyli 28,46%. Głównym grzbietem oraz Grzbietem Lasockim przebiega granica polsko-czeska. Najwyższym szczytem jest Śnieżka. Karkonosze należą do Światowej Sieci Rezerwatów Biosfery UNESCO.
Główny Grzbiet Karkonoszy rozciąga się od Przełęczy Szklarskiej do Przełęczy Okraj; dzieli się na Grzbiet Śląski, Grzbiet Czarny i Grzbiet Kowarski. Biegnie nim granica polsko-czeska. Na południe od niego rozciąga się równoległy, nieco krótszy Czeski Grzbiet, przecięty w połowie długości przełomową doliną Łaby. Poprzecznie do Głównego i Czeskiego Grzbietu biegną grzbiety południowe, zwane po czesku Krkonošské rozsochy. Wszystkie grzbiety o południkowym przebiegu, poza granicznym Lasockim, leżą całkowicie w Czechach.
Charakterystycznym elementem karkonoskiego krajobrazu są malownicze formy skalne, zwane tu skałkami. Łącznie można wyróżnić co najmniej 150 grup skalnych i pojedynczych skałek, różnej wielkości, kształtu i wysokości sięgającej do 25 m (np. Pielgrzymy). Z racji fantastycznych kształtów i związanych z nimi legend, skałki przybrały osobliwe nazwy: Owcze Skały, Ptasie Gniazda, Końskie Łby, Twarożnik, Kukułcze Skały, Borówczane Skały, Paciorki, Bażynowe Skały, Słonecznik, Kotki, Szwedzkie Skały i in.
W Karkonoszach znajduje się 54 głównych szczytów i 15 pobocznych wierzchołków o wysokości przekraczającej 1000 metrów.
Na wielu potokach występują wodospady, z których najbardziej znane, to: Wodospad Kamieńczyka, Wodospad Szklarki, Wodospad Podgórnej, Kaskada Myi, Wodospad Wrzosówki, Wodospady Łomniczki, Wodospad Piszczaka, a po stronie czeskiej Mumlavský vodopád, Wodospad Łaby, Wodospad Panczawy.
Po polskiej stronie znajdują się jeziora polodowcowe Wielki Staw i Mały Staw oraz niewielkie Śnieżne Stawki. Po stronie czeskiej znajduje się tylko jedno, niewielkie, jezioro polodowcowe – Mechové jezírko.
Na przestrzeni ostatnich 130 lat na obszarze polskich Karkonoszy funkcjonowało, w różnych okresach, 19 stacji meteorologicznych.
W celu ochrony najcenniejszych elementów tamtejszej przyrody utworzono 16 stycznia 1959 roku Karkonoski Park Narodowy. Po stronie czeskiej 17 maja 1963 powstał Krkonošský národní park. W roku 1992 zostały one włączone do transgranicznego rezerwatu biosfery UNESCO Karkonosze/Krkonoše.
